Om onze nieuwe avonturen te volgen kan je deze link volgen:
maandag 11 september 2017
maandag 24 augustus 2015
De verveleritus
2de vrijdag van week 2, jaar 4, wonen in Lagos.
Het tellen begint al voordat de zomervakantie begon. Een vriendin hier uit Lagos heeft me ooit gezegd dat ik dat niet moet doen en ik zou willen dat ik het niet doe, maar toch doe ik het. Weken tellen van vakantie naar vakantie, dagen tellen van weekend tot weekend, jaren tellen van aankomst tot gepland vertrek.
Het is een soort overlevingsmechanisme.
Ik hoor vaak dat ons leven een groot feest lijkt, maar hoe komt het dan toch dat ik me hier soms zo opgesloten voel. Dat we binnen ons gezin om de beurt in een diep dal zitten om de kleinste dingen. We ons ergeren aan de minst belangrijke dingen. Op het plaatje lijkt het allemaal prachtig, palmbomen, reizen, op z'n tijd flessen champagne, charity diners in smoking, feestjes aan het zwembad.
Ik noem het "de gouden kooi".
Als ik nu bijvoorbeeld een pak melk wil kopen voor mijn heerlijke Nespresso opschuimer (ja kijk, dat luxe ding waar je niks aan hebt zonder melk en 3x de prijs voor heb betaald, omdat alles hier f*cking duur is en daarom een half jaar heb getwijfeld of ik het ding zou kopen, wat de lol er eigenlijk al vanaf haalt, maar uiteindelijk het toch wel heb gekocht omdat ik het in Nederland vergeten was en ik wil nu toch eindelijk lekkere koffie met een dikke melkschuimkraag wil drinken) maar de melk is op, zowel thuis als in de winkels, jazeker, alle winkels en de chauffeur is er niet omdat hij andere werkzaamheden heeft zoals kinderen naar school brengen of Gerben naar kantoor, dan moet ik Glory (de huishulp) vragen of ze met public transport op zoek wil gaan. Dus ik moet een ander vragen of ze een pak melk voor me wil kopen. Ik mag niet auto rijden, want ik heb geen Nigeriaans rijbewijs en al had ik het, dan mag ik nog steeds de auto niet gebruiken van het bedrijf, de auto is er bovendien niet, ik kan een stukkie buitenom wandelen, maar lopende naar de supermarkt is naast dat het niet echt veilig is, te ver en op de fiets absoluut ondenkbaar als ik het wil overleven in dit verkeer en met de kwaliteit van de wegen.
Dus, een pak melk halen brengt teweeg dat het er wellicht niet is (of ik moet gaan voor het merk Peak, wat ik echt niet lekker vind) en ik kan het zelf onder omstandigheden niet halen en moet een ander vragen. Wat ook betekend dat ik (wèèr) thuis zit in het appartement met een muur en schrikdraad tot 3 meter hoog om het compound heen en waar ik dus geen melk heb voor die zelfgemaakte cappuccino waar ik zo naaruit kijk op de ochtend. Nu dus maar een oploskoffie met poedermelk, we klagen niet, das ook hartstikke lekker...
Maar echt, het leven is voor mij een aaneenschakeling van feest,NOT!
Vrijheid en veiligheid zijn zo ONT-ZET-TEND belangrijk voor een mens, niet normaal.Daar kan geen fles Veuve Clicquot of charity black tie diner tegenop.
Als ik dan toch op de klaagstoel zit, het feit dat je altijd iemand om je heen hebt, ALTIJD, eigenlijk je persoonlijke watchers, ze houden ALLES wat je doet in de gaten, ze weten ALLES van je, ook die remspoor in je onderbroek van laatst. Of die BH die zo lekker zit, maar er echt niet meer uitziet na 6 jaar, jeweetwel, grijs verwassen, gerafelde stof en die je draagt onder je luie hoodie en joggingbroek als je onderuit op de bank hangt met een kop thee, kijkende naar een foute serie met ongepaste scenes, die je huishulp overigens ook hoort en ziet omdat ze steeds voor je langsloopt met schoon gestreken was. Die was die je zelf in normale omstandigheden zelf nooit zou strijken en pas zou doen als alles op is in de kast. En eigenlijk voel je je daar heel ongemakkelijk over, dat jij daar op de bank ligt, onderuit te luilakken en zij doet JOU was...dan is dat lekkere ontspannen luilak gevoel toch niet zo lekker. Altijd. Altijd voel je je ergens schuldig, onderuit op de bank, achter die muren met schrikdraad en bewakers bij de gate, zonder je melk aan de oploskoffie met oplosmelk. Van die lokale oplosmelk, niet de lekkere Completa zoals we hebben in Nederland. Maar waar je van zegt dat het echt prima is omdat je anders ook nog Completa moet meeslepen uit Nederland. (heb ik wel gedaan hoor, maar de koffer zit ook al vol met andere prioriteiten)
Het schuldgevoel zit em niet alleen in de richting van de huishulp, maar ook richting de chauffeur, die altijd moet rijden wanneer en tot hoe laat jij wilt of beter gezegd vaak moet. Ja natuurlijk krijgt hij ervoor betaald en ook zijn overuren, maar hij weet dat als hij niet rijdt, wij de deur niet uit kunnen, dus ik weet weer dat hij niet zal zeggen dat hij misschien wel een avondje eerder naar huis wil oid. Het gaat niet zozeer daarom, maar om het feit dat je daar altijd aan denkt. Das nummer 2 schuldgevoel.
De bedelaars, blinde, verminkte, gehandicapte, kinderen en volwassenen die de godganse dag aan je auto staan te bedelen. Ik wimpel ze af alsof het een irritante vlieg is die voor je gezicht langs snort, terwijl er vanbinnen continue iets knaagt, want het is toch niet normaal om mensen af te wimpelen alsof het een irritante vlieg is. Maar ik kan helaas niet iedereen helpen en alle bedelaars iets geven, want ze willen allemaal geld, ik heb al water, appels en brood geprobeerd, maar dat hoeven ze niet. Ik kan alleen niet elke dag gemiddeld 20 (de ene keer meer, de andere keer minder) bedelaars op de weg van winkel naar huis of van school naar huis geld geven, want dan heb ik aan het einde van de week geen geld meer om boodschappen te doen. Schuldgevoel nr 3.
Ik kan natuurlijk niet hardop zeggen dat ik me ook aan al die mensen erger, dat is helemaal om me voor te schamen! Maar doe het wel... ik erger me er groen en geel aan als ik mijn eigen spullen weer eens niet kan vinden in mijn eigen huis, omdat de huishulp alles op haar manier heeft opgeruimd.
Of dat we in plaats van op de rechter baan op de weg, halverwege tussen de linker en middenbaan rijden net te sloom dat je iedereen eigenlijk in de weg rijdt.
Die vieze zweterige handen van de bedelaars op de auto ruiten, omdat ze met hun neus en handen gedrukt tegen het ruit aanstaan om je maar te overtuigen dat je geld moet geven. Verschrikkelijk hè?! Maar ik voel het echt! Ik spreek mezelf er echt op aan hoor! Dat dat echt niet kan, maar het gevoel bekruipt me dan toch en kijk dan zelfs kwaad, ik spreek de huishulp er heel geïrriteerd erop aan en voor ik het weet voel ik me daar weer schuldig over...zucht.
Gelukkig komt er dan het moment dat de huishulp met de melk thuiskomt en ik aan m'n o zo lekkere koffie "met een omweggetje" kan beginnen en na de koffie de chauffeur er weer is en ik in de auto stap in mijn rijbroek op naar de Saddle Club. Daar waar ik alles even achter me kan laten en te paard met mijn hoofd in de wind alles achter me kan laten. De uurtjes dat ik me verveel, schuldgevoelens en ergernissen vallen dan weg in het niets en ben ik weer opgeladen voor een nieuwe week, om af te tellen naar vrijdag ;)
Het tellen begint al voordat de zomervakantie begon. Een vriendin hier uit Lagos heeft me ooit gezegd dat ik dat niet moet doen en ik zou willen dat ik het niet doe, maar toch doe ik het. Weken tellen van vakantie naar vakantie, dagen tellen van weekend tot weekend, jaren tellen van aankomst tot gepland vertrek.
Het is een soort overlevingsmechanisme.
Ik hoor vaak dat ons leven een groot feest lijkt, maar hoe komt het dan toch dat ik me hier soms zo opgesloten voel. Dat we binnen ons gezin om de beurt in een diep dal zitten om de kleinste dingen. We ons ergeren aan de minst belangrijke dingen. Op het plaatje lijkt het allemaal prachtig, palmbomen, reizen, op z'n tijd flessen champagne, charity diners in smoking, feestjes aan het zwembad.
Ik noem het "de gouden kooi".
Als ik nu bijvoorbeeld een pak melk wil kopen voor mijn heerlijke Nespresso opschuimer (ja kijk, dat luxe ding waar je niks aan hebt zonder melk en 3x de prijs voor heb betaald, omdat alles hier f*cking duur is en daarom een half jaar heb getwijfeld of ik het ding zou kopen, wat de lol er eigenlijk al vanaf haalt, maar uiteindelijk het toch wel heb gekocht omdat ik het in Nederland vergeten was en ik wil nu toch eindelijk lekkere koffie met een dikke melkschuimkraag wil drinken) maar de melk is op, zowel thuis als in de winkels, jazeker, alle winkels en de chauffeur is er niet omdat hij andere werkzaamheden heeft zoals kinderen naar school brengen of Gerben naar kantoor, dan moet ik Glory (de huishulp) vragen of ze met public transport op zoek wil gaan. Dus ik moet een ander vragen of ze een pak melk voor me wil kopen. Ik mag niet auto rijden, want ik heb geen Nigeriaans rijbewijs en al had ik het, dan mag ik nog steeds de auto niet gebruiken van het bedrijf, de auto is er bovendien niet, ik kan een stukkie buitenom wandelen, maar lopende naar de supermarkt is naast dat het niet echt veilig is, te ver en op de fiets absoluut ondenkbaar als ik het wil overleven in dit verkeer en met de kwaliteit van de wegen.
Dus, een pak melk halen brengt teweeg dat het er wellicht niet is (of ik moet gaan voor het merk Peak, wat ik echt niet lekker vind) en ik kan het zelf onder omstandigheden niet halen en moet een ander vragen. Wat ook betekend dat ik (wèèr) thuis zit in het appartement met een muur en schrikdraad tot 3 meter hoog om het compound heen en waar ik dus geen melk heb voor die zelfgemaakte cappuccino waar ik zo naaruit kijk op de ochtend. Nu dus maar een oploskoffie met poedermelk, we klagen niet, das ook hartstikke lekker...
Maar echt, het leven is voor mij een aaneenschakeling van feest,
Vrijheid en veiligheid zijn zo ONT-ZET-TEND belangrijk voor een mens, niet normaal.
Als ik dan toch op de klaagstoel zit, het feit dat je altijd iemand om je heen hebt, ALTIJD, eigenlijk je persoonlijke watchers, ze houden ALLES wat je doet in de gaten, ze weten ALLES van je, ook die remspoor in je onderbroek van laatst. Of die BH die zo lekker zit, maar er echt niet meer uitziet na 6 jaar, jeweetwel, grijs verwassen, gerafelde stof en die je draagt onder je luie hoodie en joggingbroek als je onderuit op de bank hangt met een kop thee, kijkende naar een foute serie met ongepaste scenes, die je huishulp overigens ook hoort en ziet omdat ze steeds voor je langsloopt met schoon gestreken was. Die was die je zelf in normale omstandigheden zelf nooit zou strijken en pas zou doen als alles op is in de kast. En eigenlijk voel je je daar heel ongemakkelijk over, dat jij daar op de bank ligt, onderuit te luilakken en zij doet JOU was...dan is dat lekkere ontspannen luilak gevoel toch niet zo lekker. Altijd. Altijd voel je je ergens schuldig, onderuit op de bank, achter die muren met schrikdraad en bewakers bij de gate, zonder je melk aan de oploskoffie met oplosmelk. Van die lokale oplosmelk, niet de lekkere Completa zoals we hebben in Nederland. Maar waar je van zegt dat het echt prima is omdat je anders ook nog Completa moet meeslepen uit Nederland. (heb ik wel gedaan hoor, maar de koffer zit ook al vol met andere prioriteiten)
Het schuldgevoel zit em niet alleen in de richting van de huishulp, maar ook richting de chauffeur, die altijd moet rijden wanneer en tot hoe laat jij wilt of beter gezegd vaak moet. Ja natuurlijk krijgt hij ervoor betaald en ook zijn overuren, maar hij weet dat als hij niet rijdt, wij de deur niet uit kunnen, dus ik weet weer dat hij niet zal zeggen dat hij misschien wel een avondje eerder naar huis wil oid. Het gaat niet zozeer daarom, maar om het feit dat je daar altijd aan denkt. Das nummer 2 schuldgevoel.
De bedelaars, blinde, verminkte, gehandicapte, kinderen en volwassenen die de godganse dag aan je auto staan te bedelen. Ik wimpel ze af alsof het een irritante vlieg is die voor je gezicht langs snort, terwijl er vanbinnen continue iets knaagt, want het is toch niet normaal om mensen af te wimpelen alsof het een irritante vlieg is. Maar ik kan helaas niet iedereen helpen en alle bedelaars iets geven, want ze willen allemaal geld, ik heb al water, appels en brood geprobeerd, maar dat hoeven ze niet. Ik kan alleen niet elke dag gemiddeld 20 (de ene keer meer, de andere keer minder) bedelaars op de weg van winkel naar huis of van school naar huis geld geven, want dan heb ik aan het einde van de week geen geld meer om boodschappen te doen. Schuldgevoel nr 3.
Ik kan natuurlijk niet hardop zeggen dat ik me ook aan al die mensen erger, dat is helemaal om me voor te schamen! Maar doe het wel... ik erger me er groen en geel aan als ik mijn eigen spullen weer eens niet kan vinden in mijn eigen huis, omdat de huishulp alles op haar manier heeft opgeruimd.
Of dat we in plaats van op de rechter baan op de weg, halverwege tussen de linker en middenbaan rijden net te sloom dat je iedereen eigenlijk in de weg rijdt.
Die vieze zweterige handen van de bedelaars op de auto ruiten, omdat ze met hun neus en handen gedrukt tegen het ruit aanstaan om je maar te overtuigen dat je geld moet geven. Verschrikkelijk hè?! Maar ik voel het echt! Ik spreek mezelf er echt op aan hoor! Dat dat echt niet kan, maar het gevoel bekruipt me dan toch en kijk dan zelfs kwaad, ik spreek de huishulp er heel geïrriteerd erop aan en voor ik het weet voel ik me daar weer schuldig over...zucht.
Gelukkig komt er dan het moment dat de huishulp met de melk thuiskomt en ik aan m'n o zo lekkere koffie "met een omweggetje" kan beginnen en na de koffie de chauffeur er weer is en ik in de auto stap in mijn rijbroek op naar de Saddle Club. Daar waar ik alles even achter me kan laten en te paard met mijn hoofd in de wind alles achter me kan laten. De uurtjes dat ik me verveel, schuldgevoelens en ergernissen vallen dan weg in het niets en ben ik weer opgeladen voor een nieuwe week, om af te tellen naar vrijdag ;)
Liefs uit Lagos, love from Lagos
vrijdag 12 september 2014
Facing new challanges, let me call it: Troubola
Mijn bloggen is blijven liggen na de ontdekking van de Saddle Club. En dat is voor mij persoonlijk een goede ontwikkeling geweest, voor mijn blog minder, die lag stil.
Toch blijft het blog in mijn achterhoofd en wordt ik regelmatig getriggerd om toch weer eens te bloggen.
De situatie waar we nu in zitten is er eentje. Want we hadden ons overal op voorbereid toen we naar Lagos gingen, maar dat een virus zou bepalen of de kinderen naar school zouden kunnen en of we ons zorgen zouden maken over het dagelijkse leven in Lagos, dat hadden we niet kunnen voorspellen.
Natuurlijk waren we bekend met Malaria en andere ziektes, maar Ebola, jeetje, dat is toch die ziekte van die ene enge film "Outbreak".
Helaas is het geen film maar zijn het keiharde dagelijkse feiten. School is gesloten, de sociale gesprekken gaan dagelijks over Ebola, welke gevallen zijn er, waar zijn ze, wat doen ze eraan, wat kan ik wel en niet, is het wel of niet veilig om naar de markt, maar geen handen schudden, handen iedere keer wassen en ontsmetten, enz, enz enz.
De onduidelijkheid maakt je dol, onzeker en je fundament is drilpudding in plaats van beton. Als ik denk ergens houvast te hebben gevonden, blijkt dit de volgende dag los zand, of drijfzand.
Ik dacht dat we een heel goed plan hadden en een prima uitvoering. Ik bleef met de kinderen wat langer in Nederland om de situatie aan te kijken, Gerben moest wel terug, werk gaat altijd door en die Cowboy club zal de laatste zijn om de deur achter alles dicht te trekken, met Gerben aan de hendel. Rot gevoel, maar wat is het alternatief?
Met liters hand sanitiser in de koffer en met goede moed vertrok Gerben naar het besmette Lagos.
Het hartverwarmende welkom op de Montesorri Piter Jellis in Leeuwarden maakte het voor ons in Nederland een redelijk ontspannen verlenging. Casper en Iris gingen weer naar school, 50% van de vakken in het Engels wat het voor hun makkelijker maakte, weer in het ritme na een lange heerlijke zomer en ze maakten heel snel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Juf en een van mijn beste vriendinnen Gjilke was de grote spil in deze soepele transfusie, SUPER bedankt lieve Gjil voor dit stukje stabiliteit.
De geruststellende berichten van Gerben dat de situatie een soort van "onder controle" leek, besloten we na 4 weken te herenigen. Het aantal Ebola gevallen was nihil en in isolatie, AISL was volop actief online en probeerde er alles aan te doen om zsm weer te heropenen. 2 scholen volgen was teveel van het goede voor de kinderen en het gescheiden gezinsleven is niet aan ons besteed.
En we moesten wat beslissen, want het heen en weer slingeren van wel-niet-wel-niet van wat verstandig is, wat te doen, wat gebeurt er, het maakte mij gespannen, kriegel, dol, onzeker. Na een avondje huilen was het een last van mijn schouders dat we besloten weer naar Lagos te gaan. We zijn dit avontuur samen aan gegaan, dus ook nu gaan we samen met de schouders eronder.
Wederom was de school in Leeuwarden zo openhartig dat Casper en Iris te allen tijde in nood terug mogen komen, chapeau voor het team van Piter Jellis! Een back up plan voor als het hier alsnog uit de hand loopt.
Inmiddels zijn we een week in Lagos. Het is als altijd, business as usual en het leven gaat eigenlijk zoals altijd. Maar dan met Ebola in het land. En de kinderen de hele dag thuis. Homeschooling. En met de nieuwsfeiten in de gaten houden. En met de onzekerheden.
Een positief bericht was dat de scholen vervroegd weer open mochten! Maar eigenlijk was dat helemaal niet officieel. De datum was van 13 oktober terug gezet naar 22 september. Maar stiekem toch misschien weer niet. En gisteren was er weer een mogelijk Ebola geval in Lagos. En de situatie in Port Harcourt in nog niet in de hand. Zucht, weer onzekerheden, weer twijfelen.
Het is natuurlijk hartstikke goed dat er wordt nagedacht wat te doen om het virus uit te bannen. Sjee, al die berichten over Liberia, Sierra Leone, Guinee. Verschrikkelijk. Een mooi optreden van Karline in Pauw afgelopen week, oud studie genoot van Gerben. Wat een heldin. Maar wat een trieste situatie.
Karline bij Pauw *klik*
Hoe nu verder? Tja, hoe nu verder. Vol goede moed met de schouders eronder doorgaan. En positief blijven. Genieten van de kleine dingen en verstandig blijven. De moed niet opgeven.
Èn we zijn weer samen. Dat verzacht alle wonden.
Ebola, Troubola.
Toch blijft het blog in mijn achterhoofd en wordt ik regelmatig getriggerd om toch weer eens te bloggen.
De situatie waar we nu in zitten is er eentje. Want we hadden ons overal op voorbereid toen we naar Lagos gingen, maar dat een virus zou bepalen of de kinderen naar school zouden kunnen en of we ons zorgen zouden maken over het dagelijkse leven in Lagos, dat hadden we niet kunnen voorspellen.
Natuurlijk waren we bekend met Malaria en andere ziektes, maar Ebola, jeetje, dat is toch die ziekte van die ene enge film "Outbreak".
 |
| Ebola virus |
Helaas is het geen film maar zijn het keiharde dagelijkse feiten. School is gesloten, de sociale gesprekken gaan dagelijks over Ebola, welke gevallen zijn er, waar zijn ze, wat doen ze eraan, wat kan ik wel en niet, is het wel of niet veilig om naar de markt, maar geen handen schudden, handen iedere keer wassen en ontsmetten, enz, enz enz.
De onduidelijkheid maakt je dol, onzeker en je fundament is drilpudding in plaats van beton. Als ik denk ergens houvast te hebben gevonden, blijkt dit de volgende dag los zand, of drijfzand.
Ik dacht dat we een heel goed plan hadden en een prima uitvoering. Ik bleef met de kinderen wat langer in Nederland om de situatie aan te kijken, Gerben moest wel terug, werk gaat altijd door en die Cowboy club zal de laatste zijn om de deur achter alles dicht te trekken, met Gerben aan de hendel. Rot gevoel, maar wat is het alternatief?
Met liters hand sanitiser in de koffer en met goede moed vertrok Gerben naar het besmette Lagos.
Het hartverwarmende welkom op de Montesorri Piter Jellis in Leeuwarden maakte het voor ons in Nederland een redelijk ontspannen verlenging. Casper en Iris gingen weer naar school, 50% van de vakken in het Engels wat het voor hun makkelijker maakte, weer in het ritme na een lange heerlijke zomer en ze maakten heel snel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Juf en een van mijn beste vriendinnen Gjilke was de grote spil in deze soepele transfusie, SUPER bedankt lieve Gjil voor dit stukje stabiliteit.
De geruststellende berichten van Gerben dat de situatie een soort van "onder controle" leek, besloten we na 4 weken te herenigen. Het aantal Ebola gevallen was nihil en in isolatie, AISL was volop actief online en probeerde er alles aan te doen om zsm weer te heropenen. 2 scholen volgen was teveel van het goede voor de kinderen en het gescheiden gezinsleven is niet aan ons besteed.
En we moesten wat beslissen, want het heen en weer slingeren van wel-niet-wel-niet van wat verstandig is, wat te doen, wat gebeurt er, het maakte mij gespannen, kriegel, dol, onzeker. Na een avondje huilen was het een last van mijn schouders dat we besloten weer naar Lagos te gaan. We zijn dit avontuur samen aan gegaan, dus ook nu gaan we samen met de schouders eronder.
 |
| Team Nijboer |
Wederom was de school in Leeuwarden zo openhartig dat Casper en Iris te allen tijde in nood terug mogen komen, chapeau voor het team van Piter Jellis! Een back up plan voor als het hier alsnog uit de hand loopt.
Inmiddels zijn we een week in Lagos. Het is als altijd, business as usual en het leven gaat eigenlijk zoals altijd. Maar dan met Ebola in het land. En de kinderen de hele dag thuis. Homeschooling. En met de nieuwsfeiten in de gaten houden. En met de onzekerheden.
Een positief bericht was dat de scholen vervroegd weer open mochten! Maar eigenlijk was dat helemaal niet officieel. De datum was van 13 oktober terug gezet naar 22 september. Maar stiekem toch misschien weer niet. En gisteren was er weer een mogelijk Ebola geval in Lagos. En de situatie in Port Harcourt in nog niet in de hand. Zucht, weer onzekerheden, weer twijfelen.
Het is natuurlijk hartstikke goed dat er wordt nagedacht wat te doen om het virus uit te bannen. Sjee, al die berichten over Liberia, Sierra Leone, Guinee. Verschrikkelijk. Een mooi optreden van Karline in Pauw afgelopen week, oud studie genoot van Gerben. Wat een heldin. Maar wat een trieste situatie.
Karline bij Pauw *klik*
Hoe nu verder? Tja, hoe nu verder. Vol goede moed met de schouders eronder doorgaan. En positief blijven. Genieten van de kleine dingen en verstandig blijven. De moed niet opgeven.
Èn we zijn weer samen. Dat verzacht alle wonden.
Ebola, Troubola.
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
maandag 25 november 2013
donderdag 10 oktober 2013
Emotional rollercoaster, just got to ride it
Daar lag ze, in de brandende zon, langs de kant van de weg. Ik schat 16 jaar oud.
Een man stak de weg over, zonder op of om te kijken, maar wel zodat hij heel berekend en precies langs haar heen liep. Het zag er heel echt uit, alsof hij haar niet zag.
De straten waren overvol met verkeer en auto's, chaos kan je wel zeggen, politie stond het verkeer te regelen, ze lag in het middelpunt van deze drukte.
Ze had een bruine fluweelachtige rok aan en de glimmertjes op haar smoezelige shirt verrade dat ze er graag mooi uit wilde zien. Haar slippers waren verdwenen, haar hoofd was kaal.
Het was die dag 35 graden Celcius, gevoelsmatig bloedheet, uitzonderlijk onbewolkt en we hadden geen last van smog die dag. Alles ging gewoon door alsof ze daar niet lag.
Haar gezicht was al helemaal opgeblazen.
Ik zat naast mijn vriendin in de auto te kletsen over ditjes en datjes, airco aan, net koffie gedronken in een luxe hotel. Ik zag haar daar liggen, mijn maag draaide om...
Ik had niet heel veel tijd, want om 14 uur moest ik weer aan het werk. We zouden nog even gezellig gaan lunchen met een groep meiden en we moesten nog wat bespreken. Ik moest ook nog wat andere dingetjes regelen voor Nederland en ik moest nog plannen wanneer ik water ging halen, misschien zou ik de driver sturen, scheelde mij weer tijd.
Mijn hoofd zat vol ideeen over de Saddle Club, wat was ik blij dat ik dit had gevonden! Ik fantaseerde me suf over de lessen die ik zou gaan geven, hoe ik dat zou gaan realiseren, wat ik zou kunnen bieden en wellicht een open dag in November (wat een goed idee van die leuke meid bij de koffie).
Iedereen was zo enthousiast bij de koffie, ik werd ook nog enthousiaster en zekerder van het plan!
In de toekomst onderlinge wedstrijdjes, wall of fame, maandelijkse bbq voor de leden. Lessen voor de kinderen op zaterdag ochtend, privelessen voor volwassenen op de doordeweekse ochend of wellicht zondags. Verkoop van rijkleding, eindeloze mogelijkheden en allemaal zo leuk!
De 4 grooms van de Saddle Club waren zo blij. Ze zeiden: Madam, now you are here, there is finally life again in the club! You are like a mother to us, we prayed for 3 years now for someone like you.
Wauw wat een compliment en fijn om te horen en het mes snijdt aan 2 kanten, want ik was net zo blij!
Wat een luxe en een stukje vrijheid erbij in deze metropool ~Lagos
Gisteravond in bed tussen de fris gewassen lakens, na een heerlijke avond met Gerben en de kinderen kletsend over volgende week Nederland, fantaserend over de toekomst, voor de kinderen een dampend kop thee, papa en mama een glas rode wijn, ging mijn gedachte ineens weer naar het meisje dood liggend op de stoep. Met een brok in mijn keel en met een traan in mijn oog viel ik in slaap.
Een man stak de weg over, zonder op of om te kijken, maar wel zodat hij heel berekend en precies langs haar heen liep. Het zag er heel echt uit, alsof hij haar niet zag.
De straten waren overvol met verkeer en auto's, chaos kan je wel zeggen, politie stond het verkeer te regelen, ze lag in het middelpunt van deze drukte.
Ze had een bruine fluweelachtige rok aan en de glimmertjes op haar smoezelige shirt verrade dat ze er graag mooi uit wilde zien. Haar slippers waren verdwenen, haar hoofd was kaal.
Het was die dag 35 graden Celcius, gevoelsmatig bloedheet, uitzonderlijk onbewolkt en we hadden geen last van smog die dag. Alles ging gewoon door alsof ze daar niet lag.
Haar gezicht was al helemaal opgeblazen.
Ik zat naast mijn vriendin in de auto te kletsen over ditjes en datjes, airco aan, net koffie gedronken in een luxe hotel. Ik zag haar daar liggen, mijn maag draaide om...
Ik had niet heel veel tijd, want om 14 uur moest ik weer aan het werk. We zouden nog even gezellig gaan lunchen met een groep meiden en we moesten nog wat bespreken. Ik moest ook nog wat andere dingetjes regelen voor Nederland en ik moest nog plannen wanneer ik water ging halen, misschien zou ik de driver sturen, scheelde mij weer tijd.
Mijn hoofd zat vol ideeen over de Saddle Club, wat was ik blij dat ik dit had gevonden! Ik fantaseerde me suf over de lessen die ik zou gaan geven, hoe ik dat zou gaan realiseren, wat ik zou kunnen bieden en wellicht een open dag in November (wat een goed idee van die leuke meid bij de koffie).
Iedereen was zo enthousiast bij de koffie, ik werd ook nog enthousiaster en zekerder van het plan!
In de toekomst onderlinge wedstrijdjes, wall of fame, maandelijkse bbq voor de leden. Lessen voor de kinderen op zaterdag ochtend, privelessen voor volwassenen op de doordeweekse ochend of wellicht zondags. Verkoop van rijkleding, eindeloze mogelijkheden en allemaal zo leuk!
De 4 grooms van de Saddle Club waren zo blij. Ze zeiden: Madam, now you are here, there is finally life again in the club! You are like a mother to us, we prayed for 3 years now for someone like you.
Wauw wat een compliment en fijn om te horen en het mes snijdt aan 2 kanten, want ik was net zo blij!
Wat een luxe en een stukje vrijheid erbij in deze metropool ~Lagos
Gisteravond in bed tussen de fris gewassen lakens, na een heerlijke avond met Gerben en de kinderen kletsend over volgende week Nederland, fantaserend over de toekomst, voor de kinderen een dampend kop thee, papa en mama een glas rode wijn, ging mijn gedachte ineens weer naar het meisje dood liggend op de stoep. Met een brok in mijn keel en met een traan in mijn oog viel ik in slaap.
Liefs uit lagos/Love from Lagos
woensdag 25 september 2013
Happy Day!
Nou wil ik hier
geen klaagblog van gaan maken hoor, maar gisteren dacht ik snel even een
boodschap doen als ik van school kom. Natuurlijk kan dat niet snel even, al het
verkeer staat op VI harstikke vast na 16 uur en ik was uiteindelijk 17:45 uur
thuis met dumplings omdat de vissticks er toch niet waren, zucht...
Maar al zijn we
allemaal inmiddels wel “thuis” in Lagos, het blijft zo verschrikkelijk
vermoeiend af en toe. En confronterend en grens verleggend en geduld bewarend.
Rose is een
geweldig lieve meid, onze nieuwe house help, zoals ze haar functie zelf graag
omschrijft. En Emmanuel, onze vorige steward, zoals hij zijn functie graag
benoemd (of nog liever kok, want eigenlijk was hij kok zei hij, maar verdorie
dat schoonmaken moest er toch ook bij...), moest echt herplaatst, want hij deed
zijn werk goed en kon heerlijk koken, maar hij was wel een haantje. Enne als ik
geen rozemarijn over de dampende Hollands gekookte aardappelen wil, dan wil ik
dat niet. Maar daar dacht Emmanuel over het algemeen anders over. Dus zijn
overplaatsing was voor alle partijen welkom. De transactie ging dan ook heel
gladjes en met een veer in zijn kont, een dikke toelage vertrok hij met een
glimlach van oor tot oor naar zijn nieuwe “Master”(zoals hij dat zelf zei). Ik
moest wel even slikken toen we het nieuws hem net hadden verteld, daar stond ie
dan met zijn kookboekcopytjes onder zijn arm...
Rose daarentegen
is een hele lieve meid, maakt schoon als mijn schoonmoeder (dan maakje echt
goed schoon!), maar kan dus niet koken. Vorige week heeft de hele week in het
teken gestaan van, hoe werkt een gasfornhuis en een oven. Dat was voor mij wel
even schakelen, want daar sta je als Westerse niet bij stil, dat iemand niet
weet hoe een gasfornhuis werk. Ook schrok ik wel even toen ze me vroeg wat een
Sinc (wastafel) was, maar dat bleek spraak verwarring te zijn, Nigerianen gebruiken
naast de Engelse taal, ook pidgend English, een soort van engels wat klinkt als
een kindertaal, ze zeggen bijvoorbeeld: Happy Day! ipv have a nice day, of How
now? ipv How are you. Mooie voorbeelden zijn ook “aks” in plaats van ask of “foil”
ipv fuel. Daar moet je eerst heel erg aan wennen, vooral om ze niet te verbeteren,
aangezien het hun taaltje is. Maar het klinkt zo verschrikkelijk onnozel dat je
in het begin echt twijfelt of het wel klopt wat ze zeggen. Hoe dan ook ze kende
het woord sinc dus niet.
Omdat Rose graag
wil leren koken, kom ik na 2 uren file voor vissticks die er niet waren, zwaar
vermoeid thuis, want om de een of andere reden is in een auto meerijden (zelf
rij je niet) ontzettend vermoeiend. Hoe zou dat toch komen, je hoeft zelf niet
te rijden, niet op te letten, je hebt continu vermaak om je heen door alles wat
er langs je auto komt. Verkoop van wasmanden, schoenenrekken, lampekappen of laders voor je telefoon, of bijzondere auto’s
die je in een slechte film verwacht. Gisteren heb ik wel zo gelachen, maar
eigenlijk is het te triest voor woorden, op Falomo brug stond alle verkeer kats
vast, echt gewoon shoking klem zeg maar. Als alternatieve route kiest Ade (onze
driver) zeer regelmatig de “snelle” route, lees; hobbeldebobbel-spletsjh-fletjsh-stoot-je-hoofd-ik-word-misselijk-weg,
idd daar staat het verkeer niet vast, maar dat is natuurlijk omdat de
gemiddelde Lagosiaan weet dat het een weg is waar je kostmisselijk wordt door
alle gaten en kuilen. Hoe dan ook, wij namen dus niet de afslag naar de
rotonde, maar pakten een stukje Kingsway, waardoor we de brug geheel afreden.
Omdat we inmiddels al zo’n 10 minuten niet meer vooruit kwamen, ging ik om me
heen kijken en zag tot mijn grote verbazing dat de afslag naar de rotonde
helemaal vrij was?! Alle verkopers rende ineens in die richting en mijn
interesse was gewekt. Bovenaan de weg stond een zwaar belanden gele truck, al
het verkeer op te houden. Autopech dacht ik meteen, maar Ade begon te grinniken
en zei toen; brake, him brake no working, he wait for traffic and then will
pass. De remmen van de vrachtwagen werkte niet meer en omdat hij zwaar beladen
was, moest ie wachten tot alle verkeer voor hem van de weg was anders zou hij
op zijn voorgangers knallen, ik moest eerst zo lachen omdat het zo absurt was,
maar al heel snel realiseerde ik me hoe triest en gevaarlijk dat was! Was ik
even blij voor de alternatieve hobbel-de-bobbel-weg! Anders hadden wij die bak
achter ons gehad!
Filmpje van de vrachtwagen *klik*
Het voordeel van
de go-slow (pidgend voor file) was dat Iris haar huiswerk bij thuiskomst af
had. Tja wat moet je anders 2 uren lang.
We waren allebei
even ontdaan toen een jongetje aan onze auto kwam bedelen die ik eerste
instantie negeerde. Er wordt zoveel gebedeld door de stad dat je als mens in
een soort van ander persoon veranderd eventjes in je auto-ballon, je gaat
negeren, wegkijken, nee schudden, zeker bij de verminkte mensen die hun
verwonding je misselijk maken, je krijgt er een radar voor en je zit al in je
telefoon of in gesprek me degene die naast je zit ver voordat je de mensen
passeert. Erg he, maar als je de hele dag geconfronteerd wordt maak je een soort
van beschermingslaagje, ofzoiets, een safety bubble. Want elke dag weer wordt
je geconfronteerd met het onrecht, de armoede en dat maakt je zo verdrietig.
Boos ook. Maar je kan er zo weinig aan doen daar op dat moment. En ik vind geld
zo stom om te geven, ik heb wel appels, brood en water aangeboden. Maar dat
willen ze niet, serieus niet!
Tot gisteren het
kereltje, hij klopt op mijn raam, ik had me allang omgedraaid, hij vloog voor
de auto langs, probeerde het aan de linkerkant, ik keek gewoon naar rechts, Ade
was al boos, want al staat de auto stil, je vliegt niet zo om de auto heen! En
toen klopt hij bij Iris op het raam, die was zo in haar sommen bezig, merkte
hem niet eens, had ook de negeer-modus aangezet, vind het ook moeilijk...toen hoorde
ik hem zeggen; madam, can I please have some water, O mijn GOD, hij wil water!
Ik greep naar een flesje water uit de kofferbak en gaf het hem meteen, hij zoog
zo hard als hij kon het flesje leeg, keek verschrokken om zich heen, dat
niemand het van hem af zou pakken en langzaam reden wij door. Ik krijg het
beeld maar niet uit mijn hoofd...
Waarom ik toch zo
moe ben na zo’n autorit terwijl ik niet hoef te rijden of op te letten, nee ik begrijp er niks van.
Thuis gekomen
stond Rose te popelen, had de snijplank al klaar liggen en het mes al in haar handen
en ik kwam puffend met zweetoksels en de inmiddels ontdooide dumplings binnen.
Tuurlijk ga ik
met je sla snijden, vis marineren en dumplings bakken, maar ik kon vanbinnen
wel heel eventjes huilen. Helemaal toen de kinderen mijn zelfgemaakte
kerriesaus toch niet zo heel lekker vonden. Toen dacht ik toch wel heel even,
had ik nu maar een Albert Heijn met de kant-en-klare-volgens-de-kinderen-altijd-lekkere-sausjes-op-10-minuten-afstand
op de hoek.
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
vrijdag 13 september 2013
Adapting proces accomplished?
Toen ik vanochtend onder de douche stond en het water van een zacht straaltje naar een pisstraaltje ging en bij mij toen de snelheid-douche-modus werd geactiveerd, om alle shampoo uit mijn haar te krijgen voordat het water op was, wist ik dat het hoog tijd was om mijn blog weer eens te gaan vullen met up to date informatie over het leven hier.
Het water was prachtig helder dus klagen hoor je me niet, want dat is ook wel eens anders, maar joh dat is verder heel begrijpelijk, als je het onderste laagje uit de opslag hebt dan is dat gewoon wat verkleurd doorruh, roest denk ik?
Toen we aankwamen op Murtala Mohammed Airport Lagos na onze heerlijk zomer in Nederland, viel het me op dat het weer een stukje relaxter was, een stukje netter, georganiseerder zou je bijna zeggen en toen ik dit deelde met Casper en Iris zeiden ze, mama je bent gewoon gewend geraakt.
Zo moeders, luister maar naar je kinderen. Maar ik zag toch echt dat de karretjesmensen nu in een soort van poppenkast hokje zitten waar je je kofferkarretjes kan betalen. Gelukkig ken ik inmiddels de prijzen, een karretje is N300 en ze zei N1500. Vast een vergissinkje van d'r...
Bij het stapelen van de koffers wel de koffers met vlees onderaan zei ik nog, want als ze open moeten zijn ze toch te lui om de onderste te controleren, maar de N500 tijdens het handschudden was weer voldoende om de koffers dicht te houden bij de immigrations.
Gelukkig was Ade onze trouwe chauffeur dicht in de buurt en hoefde we maar een 30 minuten te wachten voordat hij bij ons was. Ik zei nog, hoor je wel ze toeteren lang zo veel niet meer en ze rijden bijna allemaal netjes achter elkaar, daarom is Ade zo snel bij ons. En de gezellige politie agenten met scherp geschut die ook onder de brug stonden voor uhm onze veiligheid? die drongen zich helemaal niet op aan Gerben voor geld, die maakte hele grappige opmerkingen over een little present voor hun weekend. Gerben heeft zijn zakken gelukkig altijd vol kleingeld, ooit ontstaan met het idee om agresieve of opdringerige mensen af te kopen, hahahahaha, het idee.
Jammer genoeg paste net niet alle 6 koffers en 3 handbagagekoffers in onze hatchback en om Iris nu die rit naar huis op 3 koffers te laten zitten en wij ernaast op de achterbank, dat leek ons wat krap en bij een kuiltje in de weg wat onprettig. Helaas was de chauffeur van bus die onze koffers altijd vervoerd een soort van vergeten dat hij moest werken, gut ja ik snap dat wel hoor, iedereen heeft wel eens zo'n offday, maar gelukkig wilde hij toen hij door de baas werd gebeld nog komen, we moesten dan wel extra aan hem betalen, maar daar heb ik wel begrip voor, want kijk hij had zich toch ingesteld op zijn bank-hang-avondje-met-vrouw-moment en om het dan alleen voor je loon te doen omdat je moet werken...
Inmiddels zijn we alweer september, Casper wordt volgende week 13 jaar! Sjee waar blijft de tijd. Het gaat echt lekker met de kinderen, Iris was voor de zomer al uit het extra Engelse lessen programma gepromoveerd en gisteren kregen we te horen dat Casper per vandaag ook een foreign language mag kiezen, hij is er ook uit! Jeetje, vorig jaar januari konden ze nog amper een woord Engels, nu volgen ze al een (voor hun) 3de taal. Allebei hebben ze voor Spaans gekozen, goeie keuze aangezien dat toch een wereldtaal is en het inmiddels wereldburgers zijn, niet alleen maar Friezen, wel met trots geboren in Friesland natùùrlijk!
Zelf heb ik ook een baantje nu. Ik was er echt weer aantoe. Een jaar sabbatical is heerlijk hoor, maar als je dan wat weinig bewegingsvrijheid hebt wil je wel weer eens wat om handen hebben buiten de ad hoc charity projecten. Leuk met kindertjes en ik heb alweer heel veel mensen leren kennen van verschillende culturen.
Morgen gaan we echt iets supertofs doen, walvissen spotten! We zijn voor de zomer lid geworden van de Nigerian Field Society, die organiseren allemaal trips binnen Nigeria voor expats. De organisatie durft te zeggen dat de kans 100% is dat we Humpback Whales gaan zien, wauw! Mijn camera is al opgeladen in de hoop op sectaculaire foto's!
Sjips, een powercut, even wachten tot de generator opstart, gelukkig had ik net mijn blog opgeslagen, joh we hebben meestal maar 2 powercuts per dag, ik merk het niet eens meer. Het back up modum staat er ook nog en anders hebben we de lokale dongel, het is even klooien soms maar weet je, dat houdt je ook weer creatief, goed voor ons brein.
Ik zal boodschappen gaan doen, het kattenvoer en de olie is op. Wel jammer dat me dat vaak 2 uren kost omdat de kattenvoer alleen bij de Megaplaza te vinden is op dit moment en ik voor het brood, het vlees en de groente elk naar een andere winkel moet. Niet vergeten om zo nog even genoeg contanten uit de kluis te halen voordat ik ga, zo'n gedoe als het lokale pinapparaatje in de winkel weer eens niet werkt ...
Het verkeer is gelukkig sinds de opening van de Lekki brug een stuk minder...op sommige momenten. Dan hebben we lekker mazzel dat we er maar een half uur over doen in plaats van 1,5 uur.
Het water was prachtig helder dus klagen hoor je me niet, want dat is ook wel eens anders, maar joh dat is verder heel begrijpelijk, als je het onderste laagje uit de opslag hebt dan is dat gewoon wat verkleurd doorruh, roest denk ik?
Toen we aankwamen op Murtala Mohammed Airport Lagos na onze heerlijk zomer in Nederland, viel het me op dat het weer een stukje relaxter was, een stukje netter, georganiseerder zou je bijna zeggen en toen ik dit deelde met Casper en Iris zeiden ze, mama je bent gewoon gewend geraakt.
Zo moeders, luister maar naar je kinderen. Maar ik zag toch echt dat de karretjesmensen nu in een soort van poppenkast hokje zitten waar je je kofferkarretjes kan betalen. Gelukkig ken ik inmiddels de prijzen, een karretje is N300 en ze zei N1500. Vast een vergissinkje van d'r...
Bij het stapelen van de koffers wel de koffers met vlees onderaan zei ik nog, want als ze open moeten zijn ze toch te lui om de onderste te controleren, maar de N500 tijdens het handschudden was weer voldoende om de koffers dicht te houden bij de immigrations.
Gelukkig was Ade onze trouwe chauffeur dicht in de buurt en hoefde we maar een 30 minuten te wachten voordat hij bij ons was. Ik zei nog, hoor je wel ze toeteren lang zo veel niet meer en ze rijden bijna allemaal netjes achter elkaar, daarom is Ade zo snel bij ons. En de gezellige politie agenten met scherp geschut die ook onder de brug stonden voor uhm onze veiligheid? die drongen zich helemaal niet op aan Gerben voor geld, die maakte hele grappige opmerkingen over een little present voor hun weekend. Gerben heeft zijn zakken gelukkig altijd vol kleingeld, ooit ontstaan met het idee om agresieve of opdringerige mensen af te kopen, hahahahaha, het idee.
Jammer genoeg paste net niet alle 6 koffers en 3 handbagagekoffers in onze hatchback en om Iris nu die rit naar huis op 3 koffers te laten zitten en wij ernaast op de achterbank, dat leek ons wat krap en bij een kuiltje in de weg wat onprettig. Helaas was de chauffeur van bus die onze koffers altijd vervoerd een soort van vergeten dat hij moest werken, gut ja ik snap dat wel hoor, iedereen heeft wel eens zo'n offday, maar gelukkig wilde hij toen hij door de baas werd gebeld nog komen, we moesten dan wel extra aan hem betalen, maar daar heb ik wel begrip voor, want kijk hij had zich toch ingesteld op zijn bank-hang-avondje-met-vrouw-moment en om het dan alleen voor je loon te doen omdat je moet werken...
Inmiddels zijn we alweer september, Casper wordt volgende week 13 jaar! Sjee waar blijft de tijd. Het gaat echt lekker met de kinderen, Iris was voor de zomer al uit het extra Engelse lessen programma gepromoveerd en gisteren kregen we te horen dat Casper per vandaag ook een foreign language mag kiezen, hij is er ook uit! Jeetje, vorig jaar januari konden ze nog amper een woord Engels, nu volgen ze al een (voor hun) 3de taal. Allebei hebben ze voor Spaans gekozen, goeie keuze aangezien dat toch een wereldtaal is en het inmiddels wereldburgers zijn, niet alleen maar Friezen, wel met trots geboren in Friesland natùùrlijk!
Zelf heb ik ook een baantje nu. Ik was er echt weer aantoe. Een jaar sabbatical is heerlijk hoor, maar als je dan wat weinig bewegingsvrijheid hebt wil je wel weer eens wat om handen hebben buiten de ad hoc charity projecten. Leuk met kindertjes en ik heb alweer heel veel mensen leren kennen van verschillende culturen.
Morgen gaan we echt iets supertofs doen, walvissen spotten! We zijn voor de zomer lid geworden van de Nigerian Field Society, die organiseren allemaal trips binnen Nigeria voor expats. De organisatie durft te zeggen dat de kans 100% is dat we Humpback Whales gaan zien, wauw! Mijn camera is al opgeladen in de hoop op sectaculaire foto's!
Sjips, een powercut, even wachten tot de generator opstart, gelukkig had ik net mijn blog opgeslagen, joh we hebben meestal maar 2 powercuts per dag, ik merk het niet eens meer. Het back up modum staat er ook nog en anders hebben we de lokale dongel, het is even klooien soms maar weet je, dat houdt je ook weer creatief, goed voor ons brein.
Ik zal boodschappen gaan doen, het kattenvoer en de olie is op. Wel jammer dat me dat vaak 2 uren kost omdat de kattenvoer alleen bij de Megaplaza te vinden is op dit moment en ik voor het brood, het vlees en de groente elk naar een andere winkel moet. Niet vergeten om zo nog even genoeg contanten uit de kluis te halen voordat ik ga, zo'n gedoe als het lokale pinapparaatje in de winkel weer eens niet werkt ...
Het verkeer is gelukkig sinds de opening van de Lekki brug een stuk minder...op sommige momenten. Dan hebben we lekker mazzel dat we er maar een half uur over doen in plaats van 1,5 uur.
Joh echt het het is allemaal een stuk beter en georganiseerder sinds we hier wonen!
Wat is het toch een schatje he
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
donderdag 23 mei 2013
End of schoolyear '12-'13
Bedankt lieve Lagos vrienden voor een prachtige tijd. Van een aantal moeten we helaas afscheid nemen, ik hoop zo dat we elkaar weer snel zien, te Blue Bird will bring us! Het ga jullie goed op jullie nieuwe postings...
Nog 2 weken te gaan en dan zit het schooljaar voor Casper en Iris er alweer op.
Dat betekend voor ons 4tjes zomervakantie, wat een heerlijk vooruitzicht.
Maar wat is het ongeloofelijk snel gegaan. Het lijkt wel of ik het niet kan bijhouden.
Casper gaat na de zomer naar 8th grade, het laatste jaar Middleschool en Iris gaat naat 6th grade het eerste jaar Middleschool.
Geen kinderen meer op de lagere school voor ons na de zomer ...
Romains gaat zo goed! Af en toe ga ik onverwacht de school bezoeken en hij is er iedere keer. Zijn werk gaat zo snel vooruit, wat ontzettend tof om te zien. Vorige week reden we een hobbeldebobbel omweg vanwege het drukke verkeer (duh wanneer is dat eigenlijk niet) maar opeens zagen we hem lopen in zijn uniformpje. Kwam ook uit school en natuurlijk gaven we hem een lift, alhoewel hij gewoon over straat kan natuurijk en hij vlakbij school woont. Maar het was leuk dat hij mee reed.
Een van onze Israëlische vrienden stuurde laatst een mail rond dat ze een paar fietsen wilde verkopen. Pling, daar ging bij mij een lampje branden! Doe mij er maar 2, ik heb er een goede bestemming voor :)
En zo hadden we een fietsje voor het zoontje van Ade onze chauffeur EN voor Romains, wat was hij blij!
In de zomer gaat hij naar zijn familie in Benin. Dat doet ons heel erg goed. Hij was al 4 jaar niet meer in Benin geweest bij zijn ouders. Oorspronkelijk komt hij uit: Sakéte, Benin
Het grappige is dat hij dezelfde taal spreekt als Ade onze chaffeur, Yoruba. Normaal wordt er Frans gesproken in Benin, maar de streek waar hij vandaan komt valt nog onder "Yoruba-land".
Wat zou het mooi zijn als we heb daar op school zouden krijgen, dan kan hij thuis wonen op de boerderij van zijn ouders (lees plaggenhut) en toch naar school. Weer een hele andere stap. Voor nu eerst geweldig dat hij kan lezen en schrijven!
Van de ouders ontvingen we zijn geboorte akte en de "Uncle" waar hij voor werkte hebben we op James Bond achtige wijze moeten afgekopen dat hij Romains nooit meer als kind aan het werk zou zetten. Ik had een mooie statement gemaakt die hij van ons moest tekenen voor deze som geld, op het klam en zweterige verhitte moment van de "overdracht" kwam het goed uit dat onze chauffer erbij was, deze "uncle" kon namelijk zelf geen handtekening zetten...hij kon zelf niet schrijven en Ade heeft voor hem zijn handtekening gezet. Wat een paradox...
Romains loves to draw
Genoeg over hem want onze eigen kroost moet ik nog zoveel meer over vertellen! De eerste verkering is een feit, daar mogen we niet over praten dus doen we dat ook niet.
Op fluistertoon: nummer 16 ;)
Casper had afgelopen vrijdag "the end of the year middle school dance" en afgelopen woensdag hadden beide end of the year band concert, wat leren kinderen toch veel in een schooljaar!
Filmpjes van de optredens:
5th Grade Band 2013
Middle School Band 2013
Ook zwommen ze beide als een speer tijdens de afsluitende zwemwedstrijd, volgend schooljaar weer in het team!
Gerben vermaakt zich op de zondagen prima, een hele fijne afwisseling op hele lange dagen en drukke 6 daagse werkweken...
Het strand blijft een heerlijke zondagse bezigheid
Deze Madam heeft zich inmiddels aangesloten bij een schilder clubje. Ook is het bezoek aan de Spa geen vervelende bijkomstigeheid. Ik sport me een ongeluk de hele week en Izanagi dé Sushitent in Lagos vraagt inmiddels al hoe het met ons gaat als we binnen komen, jummie wat is dat toch heerlijk!
Al deze fijne dingen zijn een hele kleine compensatie op het leven in Lagos, want de bommeldingen, kidnappingen en gewapende overvallen praten we liever niet over. Dat is voor de krant of het nieuws, net als in Europa.
De vakantie, ja daar zijn we aantoe, kom maar op!
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
Ps Vergeet ik het helemaal te zeggen, het nieuwe dak zit op het schooltje in Lekki!
donderdag 14 maart 2013
Druppel op de gloeiende plaat?
Kleine Omen. Het bandenjongetje op Bourdillonroad. In november vierden we zijn verjaardag, omdat hij zelf niet weet wanneer hij jarig is, hebben we hem een verjaardag gegeven op 20 November, hoe toepasselijk blijkt dit "International Children's Rights Day" te zijn.
Gerben en ik kunnen hem maar niet uit het hoofd zetten. Zo'n klein manneke, werken op straat voor eten en een slaapplaats.
We gokken dat hij een jaar of 11 is. Hij is zo klein...
Afgelopen weekend zaten we met onze "komt-regelmatig-onverwacht-over-de-vloer-een-biertje-halen-Noorse-mega-pief-bij-een-mega-concern-in-afrika-vriend" te praten over het leven in een land als Nigeria en wat je als witneus zou kunnen doen voor de medemens hier.
Hij werkt en woont hier al meer dan 30 jaar en weet van de hoed en de rand. Hij bevestigde mijn ervaringen. Geef een weeshuis niet een zak rijst voor de kinderen, geef ieder kind een koekje in de hand...
Hij vertelde ons dat hij door de jaren heen al meer dan 30 kinderen heeft geholpen naar school te gaan. En toen ging er bij mes scherpe Gerben ineens een lampje branden *pling*
Zeg beste vriend, als wij nu een kind zouden willen helpen, hoe zouden we dat moeten aanpakken?
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats! Want hij kan ons op weg helpen. Auntie Blessing werkt voor deze man en zij zou alles voor ons kunnen regelen.
Vol adrenaline ben ik afgelopen maandagochtend naar Auntie Blessing gelopen (ja echt, het is allemaal zo vlak in de buurt, heerlijk een beetje vrijheid gevoel!) en heb met haar gesproken.
Ze was heel blij en ze vond dat God mij wel 100x moest Blessen om wat we voor het kereltje willen doen.
Maar helaas was het allemaal toch niet zo makkelijk als dat we dachten.
Omen blijkt Romens te heten (heb ik toentertijd gewoon niet goed gehoord) en hij is geen 11 maar 14 jaar! De arme jongen heeft een groei achterstand door jaren ondervoed te zijn en eenzijdige voeding te hebben gehad.
Hij is door de Uncle uit Benin gehaald om voor hem te werken. Het kereltje is dus geen Nigeriaan en heeft geen paspoort. Eigenlijk kan hij niet naar de openbare school, omdat die voor Nigeriaanse kindjes is.
In dit geval zijn Nigerianen gelukkig makkelijk om te kopen met een paar centen en heeft Auntie Blessing dat geregeld met N3000. Als ik er had gezeten was het waarschijnlijk N30.000 geweest...
De Uncle moeten we dik betalen. Dat hadden we ook wel verwacht. Om zeker te zijn dat hij Romens na 3 weken niet ineens claimt, hebben we hem ervoor laten tekenen het geld te hebben ontvangen voor Romens zijn vrijheid.
Romens zijn ouders zijn volgens de verhalen nog in leven en daar willen we in contact mee zien te komen.
Onze steward komt uit Benin en heeft wel wat connecties om ons hiermee te helpen.
Gisteren was zijn eerste schooldag, zijn juf vertelde mij vanochtend dat hij tijdens lunch geen pauze wilde, hij wilde doorleren...jeetje toen ze me dat vertelde kreeg ik toch wel even kippevel en een brok in mijn keel...
Vanochtend ging ik langs bij Auntie Blessing om het een en ander te regelen. Want Romens kan natuurlijk niet meer bij zijn "Uncle" wonen, eten en slapen. Hij mag bij haar wonen en zij gaat voor hem zorgen! Zonder deze dame zou ik niet weten hoe ik het had moeten regelen. Natuurlijk zou hij met alle liefde bij ons mogen wonen wat ons betreft, maar is dat verstandig? Een jongen ineens zo'n andere levens standaard geven, waarvan je weet het niet voor altijd te kunnen bieden? Bovendien hebben wij een heel andere cultuur die hij niet begrijpt, dat zou hem alleen maar heel erg in de war maken. Nu kan hij in zijn eigen cultuur een leven opbouwen.
Ik heb haar gevraagd om voor me naar de markt te gaan voor een matras, beddengoed en ondergoed. Ze heeft schoenen voor hem gekocht en een schooltas. We hebben alle te kleine sokken, onderbroeken en kleding van Casper en Iris bij elkaar gezocht en in een koffertje voor hem gedaan zodat hij alles bij elkaar heeft voor zichzelf. Casper en Iris zitten er ook helemaal vol van! Ze willen heel graag bij hem op school kijken. Binnenkort zal ik het voor ze regelen.
Gistermiddag zijn Casper en Iris gaan spelen bij Romens. Het was hartverwarmend om dit te mogen aanschouwen...
Deze druppel op de gloeiende plaat is er maar 1, maar o wat doet het ons wat om dit kereltje zo te zien stralen dat zo graag wil leren en nu niet meer met vieze handen zijn kleine dagelijkse portie eten bij elkaar moet zien te werken.
Wij zijn er voor hem de komende jaren en hopen voor hem een beter toekomst te geven dan werken en leven op straat.
Gerben en ik kunnen hem maar niet uit het hoofd zetten. Zo'n klein manneke, werken op straat voor eten en een slaapplaats.
We gokken dat hij een jaar of 11 is. Hij is zo klein...
Afgelopen weekend zaten we met onze "komt-regelmatig-onverwacht-over-de-vloer-een-biertje-halen-Noorse-mega-pief-bij-een-mega-concern-in-afrika-vriend" te praten over het leven in een land als Nigeria en wat je als witneus zou kunnen doen voor de medemens hier.
Hij werkt en woont hier al meer dan 30 jaar en weet van de hoed en de rand. Hij bevestigde mijn ervaringen. Geef een weeshuis niet een zak rijst voor de kinderen, geef ieder kind een koekje in de hand...
Hij vertelde ons dat hij door de jaren heen al meer dan 30 kinderen heeft geholpen naar school te gaan. En toen ging er bij mes scherpe Gerben ineens een lampje branden *pling*
Zeg beste vriend, als wij nu een kind zouden willen helpen, hoe zouden we dat moeten aanpakken?
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats! Want hij kan ons op weg helpen. Auntie Blessing werkt voor deze man en zij zou alles voor ons kunnen regelen.
Vol adrenaline ben ik afgelopen maandagochtend naar Auntie Blessing gelopen (ja echt, het is allemaal zo vlak in de buurt, heerlijk een beetje vrijheid gevoel!) en heb met haar gesproken.
Ze was heel blij en ze vond dat God mij wel 100x moest Blessen om wat we voor het kereltje willen doen.
Maar helaas was het allemaal toch niet zo makkelijk als dat we dachten.
Omen blijkt Romens te heten (heb ik toentertijd gewoon niet goed gehoord) en hij is geen 11 maar 14 jaar! De arme jongen heeft een groei achterstand door jaren ondervoed te zijn en eenzijdige voeding te hebben gehad.
Hij is door de Uncle uit Benin gehaald om voor hem te werken. Het kereltje is dus geen Nigeriaan en heeft geen paspoort. Eigenlijk kan hij niet naar de openbare school, omdat die voor Nigeriaanse kindjes is.
In dit geval zijn Nigerianen gelukkig makkelijk om te kopen met een paar centen en heeft Auntie Blessing dat geregeld met N3000. Als ik er had gezeten was het waarschijnlijk N30.000 geweest...
De Uncle moeten we dik betalen. Dat hadden we ook wel verwacht. Om zeker te zijn dat hij Romens na 3 weken niet ineens claimt, hebben we hem ervoor laten tekenen het geld te hebben ontvangen voor Romens zijn vrijheid.
Romens zijn ouders zijn volgens de verhalen nog in leven en daar willen we in contact mee zien te komen.
Onze steward komt uit Benin en heeft wel wat connecties om ons hiermee te helpen.
Gisteren was zijn eerste schooldag, zijn juf vertelde mij vanochtend dat hij tijdens lunch geen pauze wilde, hij wilde doorleren...jeetje toen ze me dat vertelde kreeg ik toch wel even kippevel en een brok in mijn keel...
Vanochtend ging ik langs bij Auntie Blessing om het een en ander te regelen. Want Romens kan natuurlijk niet meer bij zijn "Uncle" wonen, eten en slapen. Hij mag bij haar wonen en zij gaat voor hem zorgen! Zonder deze dame zou ik niet weten hoe ik het had moeten regelen. Natuurlijk zou hij met alle liefde bij ons mogen wonen wat ons betreft, maar is dat verstandig? Een jongen ineens zo'n andere levens standaard geven, waarvan je weet het niet voor altijd te kunnen bieden? Bovendien hebben wij een heel andere cultuur die hij niet begrijpt, dat zou hem alleen maar heel erg in de war maken. Nu kan hij in zijn eigen cultuur een leven opbouwen.
Ik heb haar gevraagd om voor me naar de markt te gaan voor een matras, beddengoed en ondergoed. Ze heeft schoenen voor hem gekocht en een schooltas. We hebben alle te kleine sokken, onderbroeken en kleding van Casper en Iris bij elkaar gezocht en in een koffertje voor hem gedaan zodat hij alles bij elkaar heeft voor zichzelf. Casper en Iris zitten er ook helemaal vol van! Ze willen heel graag bij hem op school kijken. Binnenkort zal ik het voor ze regelen.
Gistermiddag zijn Casper en Iris gaan spelen bij Romens. Het was hartverwarmend om dit te mogen aanschouwen...
Klik op de foto's om ze groter te zien, ik heb wat problemen met de site om de foto's goed te zetten. Maar er even op klikken maakt ze groter ;)
Deze druppel op de gloeiende plaat is er maar 1, maar o wat doet het ons wat om dit kereltje zo te zien stralen dat zo graag wil leren en nu niet meer met vieze handen zijn kleine dagelijkse portie eten bij elkaar moet zien te werken.
Wij zijn er voor hem de komende jaren en hopen voor hem een beter toekomst te geven dan werken en leven op straat.
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
dinsdag 5 maart 2013
The escape from the golden cage
For my friends who had a very bad expierience this weekend...
Het pijnlijke schuren van mijn schouders wanneer ik me omdraai op het matras geeft een verrassende positieve gedachte. Het gevoel van een Hollandse zomer, een dag zwemmen in het IJsselmeer omdat het bloedheet is, helder blauwe lucht met hier en daar een schapenwolkje en op een handdoek liggend op mijn rug en de handen en voeten in kriebelend groen gras. Van de madeliefjes kettinkjes maken...
Het lijkt allemaal wel een slecht geregisseerde film; een chauffeur, een steward, bewaking voor de deur, muren om je huis, personeel om de tuin aan te harken, een poolboy om de bladeren uit het water van het zwembad te scheppen.
Je man in de helicopter naar het werk, uit lunchen in een 4 sterren hotel, buiten de groene zone alleen onder bewapende begeleiding de rode zone in, panic buttons in huis, kogelwerende deuren en voor elk raam traliewerk, safelty drills in geval van bom aanslagen op school van de kinderen, strenge controles en alleen met pasjes het terrein van school betreden en veiligheid updates ivm kidnapping krijgen via sms...
 |
| Travel modus Gerben |
Ja, het lijkt wel een film. Maar als het je dagelijkse leven is dan zijn er momenten dat je verlangd naar de ketting van madeliefjes, het gekriebel van gras onder je voeten als je naar het water loopt. Het ijsje aan het einde van de dag voordat je de bloedhete auto instapt, op de fiets nog even snel naar de winkel fietst voor een zak friet, omdat je geen zin hebt om te koken. Met de buuf even kletsen terwijl je half op de fiets hangt met die zak friet onhandig in je handen omdat je een boodschappentasje vergeten was. De vrijheid van de keuzes die je kan maken òm op de fiets die zak friet te halen en dat het niet uitmaakt dat je de tas vergeten bent...
Vandaag was even zo'n dag om alles in de stad te laten. Vandaag was zo'n dag dat het gevoel van de verbrande schouders schurend onder de lakens de herinnering van de vrijheid in ons Nederland, de vrijheid van een onbezorgde jeugd, de vrijheid van veilig over straat, zonder dat iemand meteen geld van je wilt als de situatie zich voordoet, de vrijheid van geen knoop in je maag en geen strakke spieren in je nek.
Mijn verbrande schouders voelen goed en hebben mij weer energie gegeven. Ik kan er weer een tijdje tegenaan.
The escape from the golden cage zal ik blijven opzoeken, want de kennis van leven in vrijheid zoals we kennen in Nederland zal mij daar altijd toe drijven. Ik blijf een Hollander in hart en nieren, hoeveel Yoruba ik ook leer...
Ekabo!
Liefs uit Lagos/ Love from Lagos
Down to earth with both feet on the ground...
dinsdag 26 februari 2013
Smallworld Lagos 2013
Vorig jaar vielen we als Lagos "nieuweling" met de neus in de boter. Nog geen 6 weken Lagos en we werden getrakteerd op Smallworld Lagos 2012. Nederland deed een fantastische act waar ik toen als trotse Hollander naar zat te kijken!
Lees alle info over deze organisatie op hun site: www.smallworldnigeria.org
Het komt erop neer dat vrouwen van verschillende nationaliteiten wonend in Lagos gezamelijk een event organiseren ten bate voor goede lokale doelen in Lagos.
Elk land krijgt een marktkraapje ofwel in de volksmond "Booth" genoemd om daarin op de feestavond nationale dranken en eten aan te bieden voor de gasten. De entertainment wordt ook verzorgd door de vertegenwoordigende landen.
Een gast koopt voor een bedrag een entree ticket en kan dan de hele avond gratis eten en drinken en wordt vermaakt. Een hele leuke en gezellige avond, met als resultaat een heleboel geld voor goede doelen. De gehele opbrengst van de kaarten wordt dan verdeelt over de kritisch gekozen doelen door de landen die participeren, omdat alles is gesponsord.
Inmiddels is het event door de jaren heen zo groot geworden dat er jaarlijks een kleine 3500 tickets verkocht worden!
Vorig jaar waren Gerben en ik te gast, dit jaar deden we volop mee en hoe!
Micky stond samen met haar Nederlandse vriendinnen en 1 maatje een act op te voeren van heb ik jou daar, kijk en geniet :) (en wie is Micky nu...)
On Stage:
Vooraan DJ Tamme.
Vooraan DJ Tamme.
In het roze stonden vlnr Juul, Jacqueline V., Alexandra, Manon, Marianne, Patrice
Achter in het groen vlnr Mieky, Jacqueline H., Micky, Ilona, Erna, Renee, Anneleen.
In de Nederlandse Booth stond ik samen met mijn vriendinnetjes ONS bier te schenken
Heerlijk, helder...HEINEKEN
En niet te vergeten als Hollandse kaaskoppen, jummie jong belegen!
 |
| vlnr Patrice, zwangere Eef, Manon, Marianne en Micksel |
Tijdens onze act was Eef alleen over met mijn schatje Gerben om de dorstige zweterige mannen te voorzien van hun gerstenat en hoe! Toen ik terugkwam vol adrenaline nog van de dans, nat van het zweet door de klamme hitte en de inspanning, stond Gerben daar achter de bar met aan de andere kant kerels van alle soorten natinaliteiten hangend aan zijn lippen! Ik wist niet wat ik zag en ze waren niet bij hem weg te slaan.
Het zweet droop hem van zijn kop, want met 30+ in een tentje bier schenken maakt je goed plakkerig en nat. toch de rol uiteindelijk van hem overgenomen na zelf eerst een schuimkop achterover te hebben geslagen op het succes met de andere meiden.
The love of my life
Dit jaar hebben we gekozen voor het schooltje in Lekki, het gehele dak wordt in de zomer vervangen, geheel betaald via Smallworld en onze bijdrage in de Booth en het optreden. Het voelt echt als het mes dat aan 2 kanten snijdt. Wij een top avond en de lokale mensen die het zo hard nodig hebben krijgen waar ze om springen!
Er deden dit jaar 30 landen mee, dus 30 goede doelen in Lagos geholpen, dat geeft echt een heel goed gevoel moet ik zeggen...
Volgend jaar kan Smallworld zeker weer op mij rekenen voor Nederland, proud to be a Dutchie!!!
Liefs uit Lagos/Love from Lagos
vrijdag 8 februari 2013
Hospitalization@Lagos
Als ouder ken je jezelf niet terug als je kind ziek is en geopereerd moet worden.
Het idee dat een wildvreemde een loeischerp mes in de mooie jonge onschuldige fluweelzachte huid van je prulleke zet en doorsnijdt tot er een gat in de buikholte gecreeërd is, zijn handen erin stop en gaat wroeten in dat kleine buikje, bij die gedachte gaan je nekharen overeind, draait je maag om en komt de oermens naar boven en schreeuw je het allerliefste, BLIJF MET JE TENGELS VAN ÓNS KIND AF!!!
Maar wij zijn opgegroeid met het gevoel, het vertrouwen in "de zorg", in het ziekenhuis ben je in goede handen en komt het goed. Dus het geschreeuw laat je achterwege en ben je overgeleverd aan de kennis en ervaring van degene die weten wat ze doen. Zeker zijn van hun zaak, achter hun handelingen staan. (discussies over het wel en wee van de zorg even daar gelaten...)
Tot je in Afrika woont en je kind ziek wordt, zieker dan je haar kent en je weet dat je hulp nodig hebt.
Hulp van "de Zorg". Van binnen sidder je van stress en ongerustheid, van buiten wil je naar je kind laten blijken dat àlles wel goed komt.
Alles om je heen schakelt zich zonder over na te denken uit. Je leeft in een tunnel en denkt maar aan 1 ding, ons kind, mijn kind.
Met een open mind lopen wij de eerste hulp binnen van het Reddington Hospital met kleine Iris, papa's guppy, mama's Mütsli.
Het Reddington Hospital staat bekend als 1 van de betere ziekenhuizen in Lagos. Dus dan is de keuze snel gemaakt waar je naartoe gaat.
Ik til Iris uit de auto en als we binnenkomen worden we zonder enige twijfel doorgestuurd naar eerste hulp. Geen papperassen, geen bureaucratisch gedoe, hup, meteen actie. Dat geeft een ouder een fijn gevoel, dat je niet eerst ergens verantwoording hoeft af te leggen.
Arme kleine Iris heeft zoveel pijn in haar buik, rond haar navel, ze moet steeds overgeven en haar temperatuur is zo rond de 38 graden. Ze kan de pijn niet meer verdragen, kijkt me recht in mijn ogen aan, met haar grote donkere ogen vol tranen en angst. Ik voel hetzelfde en kan eigenlijk alleen maar terug huilen. Maar mijn verstand zegt dat ik haar gerust moet stellen en geef haar een brei aan woorden die er maar uit blijven komen en niets van ongerustheid uitstralen. Ik verbaas me erover waar ik het vandaan haal, maar het werkt wel een beetje. Ook voor mezelf.
Helaas herken ik de symptomen, helaas. Maar ik ga ervan uit dat de doktoren in dit ziekenhuis met de reputatie de betere van Lagos te zijn, weten wat ze doen en dat ze weten waar ze het over hebben.
Meteen begint de arts met onderzoeken en vragen stellen, de verpleegkundige is een man in een blauw verpleegkundige outfit, de arts ziet er, hoe zal ik het zeggen, anders uit. Hij loopt op te kleine leren slippers, heeft wat wollig woelig haar, naar mijn mening voor een man te lange nagels aan zijn vingers en zijn "witte" labjas is smoezelig. Hmmm is dit de arts?
Niet veroordelen Micky, als ie zijn werk maar goed doet.
Ze willen meteen bloed afnemen en urine om te onderzoeken. Wellicht is het Malaria is de eerste reaktie die de verpleegkundige en de arts maken, maar ik denk persoonlijk dat het wat anders is. Laten we de testen afwachten.
Iris is al lijkbleek, maar ik zie haar nog witter wegtrekken en ze moet weer overgeven...
En dan begint het "prikken-avontuur". De arts weet na 3x op verschillende plaatsen blauwe plekken creeëren zijn buisjes te vullen voor de onderzoeken. Iris heeft al zo'n buikpijn, maar nu ook aan beide armen pijn.
Omdat ze zo verschrikkelijk moet overgeven, prikken we nog even gezellig wat extra gaatjes voordat de lijn voor het infuus geplaatst is.
Als we dan in het krappe wctje om de hoek bij de balie, waar de deur niet van op slot kan en wat ook dient als opslag, de urine hebben opgevangen kan ze zich eindelijk even neergeven, ze zakt al heel snel in slaap, maar wordt steeds weer wakker van de pijn.
De urine resutaten komen vrij snel en het blijkt dat er zich bacterieën in de urine bevinden die er niet horen, diagnose, urineweginfectie. Al vrij snel daarna komt het eerste bloed resultaat, geen malaria.
Maar waarom moet ze dan zo overgeven en heeft ze zo verschrikkelijk buikpijn, net als bij Casper toen hij Blindedarm ontsteking had. Dus ik zeg het, hoe weet je nu dan dat het geen blindedarm ontsteking is? De witte bloedlichaampjes in het bloed laat zien dat er een ontsteking is, maar niet waar, maar wie zegt dat ze niet EN blaas- EN blindedarm heeft? Dat kan je nu toch niet uitsluiten?!
Omdat Gerben en ik erop aandringen wordt er een scan en echo ingepland. En omdat ze zo overgeeft willen ze haar opnemen...
We kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen weten we wat we denken. Een ziekenhuis opname in Afrika, Nigeria, Lagos. Daar waar mensen anders denken over hygiene, anders in het leven staan, de ontwikkeling achter loopt op het westen. En daar komt de eerste twijfel, stappen we in deze onzekerheid hoe het er hier aantoe gaat, durven we dit aan, nemen we "deze gok"...hebben we een keus?...
We hebben geen keus op dit moment en we tekenen voor de opname papieren. Daar ligt ze dan op verdieping 5, the Duchess Ward, kinderafdeling van Reddington Hospital, Victoria Island, Lagos, Nigeria, zaterdag 2 februari 2013.
Inmiddels is het na middernacht en we kiezen ervoor dat Gerben bij haar blijft die nacht. Ik ga naar huis en slaap zo verschrikkelijk slecht, ik ben zo bezorgd en ben weer vroeg wakker. Ik maak thuis alles klaar en ga zo snel als ik kan weer naar het ziekenhuis.
Iris en Gerben hun nacht is zacht gezegd niet prettig geweest. Iris heeft verschrikkelijk pijn en Gerben heeft in een stoel moeten slapen.
De hele dag wachten we op het moment dat ze een echo krijgt en op de kinderchirurg. Maar we kunnen lang wachten. De chirurg komt 's avonds 19 uur en de echo wordt helemaal niet gemaakt.
We komen in een stroomversnelling van onduidelijkheden, geklungel, communicatie"fouten" en stress van onze kant. De druppel is het moment dat de Nurse Iris haar antibiotica geeft en 10 minuten later een dokter haar de dosis nog een keer zal geven. Het is dat Iris aan mij vraagt, wat doet hij nu mama? En dat ik uit mijn slaaphouding kom en het hem vraag. Vanaf dan zijn we argwanend en vragen we bij alles wat ze doen, wat ze doen. Wat geef je haar nu, wat doe je nu, waarom doe je dat.
Als de echo dan eindelijk heeft plaatsgevonden een dag later, is het meteen duidelijk: Inflamable Appendix.
Gerben is net naar het werk gegaan, maar ik bel hem om terug te komen. Want wat doen we nu?
Iris is zo verschrikkelijk bang, die grote bruine ogen kijken me aan, haar pupillen staan wagewijd open en haar ogen staan vol van de tranen, ze wil niet hier geopereerd worden, niet hier in Afrika.
De brei aan woorden weten zich wederom een weg te vinden naar mijn mond, maar het helpt deze keer niet. Deze keer helpt het ook mijzelf niet en ik moet ook huilen en kan alleen maar zeggen ik ben ook bang meisje...
Iris zegt, ik wil dat papa komt en ik denk ik wil dat Gerben komt. Gelukkig is hij al onderweg en is er vrij snel.
Alsof het zo moest zijn hadden we de vlucht voor mijn moeder gezet op deze maandag en konden we haar vlucht via onze lieve vriendin Ilona omzetten, zodat Oma niet op dit rotterige moment hoefde te vertrekken. Het was zo'n fijn idee dat ze er was, ook voor Caspertje die als een bikkel naar school ging ondanks de zorg om zijn zusje in het ziekenhuis...
We hadden geen keus, naar Nederland vliegen, of waar dan ook heen was geen optie, door de luchtdruk in het vliegtuig kon de appendix knappen en bovendien was een vlucht veel te lang.
Het was niet anders, de operatie moest hier plaatsvinden...
Maandagavond 4 Februari 2013 zo rond 22:30 uur was het achter de rug en lag Iris zonder blindedarm weer op haar kamer.
Het is natuurlijk ook het idee om zoiets belangrijks niet op je veilige basis in het vertrouwde Nederland kan doen, (waar ook regelmatig dingen fout gaan) maar we kunnen niet anders zeggen dat de operatie hartstikke mooi is verlopen en het littekentje er hartstikke mooi uit ziet. (Toen ik dat compliment maakte zei de arts, ja maar we hebben wel meer ervaring met de blanke huid hoor! Alsof ik twijfelde dat ze een blanke huid konden hechten, ik maakte alleen een compliment over een mooi litteken, had aan zijn opmerking niet eens gedacht...)
De meeste stress voor ons was de zorg erna. We hebben alles wat de verpleegkundigen deden gecontroleerd want er ging hier en daar wel eens wat anders dan we gewend zijn. Gebruikte naalden, pleisters, verbindmiddelen die her en der bleven liggen, het doorspoelen van het infuus omdat ze te laat waren met het vervangen, de onderlinge communicatie wat vaak tot verwarring leidde, enz. Het infuus wat 3x is verhuisd van de linker naar de rechterhand, omdat de lijn niet meer wilde (mijn excuus aan alle verpleegkundige als ik termen verkeerd gebruik!) na het spoelen van een infuus de vloeistof op de grond laten lopen, na het verwijderen van de drain het bloed op de grond laten lopen en dan zeggen er komt zo iemand het opdweilen hoor en dan met de gewone mop, hup in het emmertje en hup weg de vlek, geen desinfectie daarna ofzo en dan de dagelijkse kakkerlak opruiming maakte het plaatje compleet.
Nee wacht, het bed voor de ouder die bleef slapen maakte het plaatje compleet, ik heb nu toch nog wel een beetje last van mijn rug na 4 dagen slapen in deze stoelen...
Maar op donderdag 7 Februari 2013 is het dan zover, alles overwonnen, Iris mag naar huis!!!
Van een van grootste zorgen die we hebben gehad het afgelopen jaar hier in Lagos, naar de zoete heerlijkheid van weer veilig naar huis gaan!
Weer fijn thuis
Love from Lagos/Liefs uit Lagos
Abonneren op:
Posts (Atom)